Auga e terra.

Este artigo é sobre a alegría que produce a chuvia en min.

Para que non haxa demasiado lugar a comentarios e pensamentos insidiosos direi xa de entrada que tamén produce outras cousas moi contrarias, nas que quizáis esteades a pensar agora mesmo cun sorriso entre malvado e apenado (ese último por ler un artigo dunha muller evidentemente tola). Empezo a miña enumeración por pes e pernas molladas, paraugas rotos, enfados polos conductores que non teñen en conta que charco + roda rápida = peaton mollado e que canto máis rapida a roda no charco máis grande a molladura. Ademáis adoita producir mocos e resfriados varios, imposibilidade de secala colada e finalmente acabar en aburrimento e cansanzo vital.

Pero hoxe estou aquí sentada e bañada nun apetecible gris invernal ca taza deste artigo ao meu carón e nela unha infusión de baias nórdicas con auténtico sabor a arando… e penso na chuvia. E mentres penso nela e no meu fillo que quedou totalmente fascinado polo ruido que facían as gotas e o granizo onte nas ventás de arriba, recordo tamén ese momento na rúa esta mañá cando experimentaba devandita alegría inmensa. Estaba a pasear por debaixo desta chuvia tan densa na que parecía case imposible avanzar. A auga estabame entrando nas botas e a xente me miraba con cara de presa, frío ou agobio. E de súpeto cruceime cunha muller cun gran sorriso. Saudeina e uns cen metros máis adiante, ese sorriso alleo atopou o seu lugar dentro de min. E o lugar era o da chuvia.

Toda esa auga caendo do ceo produciume esa apertura e relaxación da que falo.
Sentín un gran alivio.
Como botei de menos a auga!
Como botei de menos ese elemento que sempre atopa o camiño.
A auga. A que flue.
Como botei de menos ese fluir.
O fluir da auga, o fluir da chuvia e do mar.

Estou contenta de ter a chuvia de volta e gústame o sol e o frío seco que conste, pero hoxe é un día de alegría pausada que vive na penumbra gris dun día chuvioso de inverno en Galicia. Ai, como amo a esa terra e a súa chuvia (aínda que as veces sexa moi ao meu pesar).

Grazas por ler, comentar e compartir!

Taza de Mononoke-Tenda e infusión de baias nórdicas de Queroté.

Se queres que siga escribindo e que che adique un dos meus posts aquí en helenbertels.com, agasállame unha taza especial para que apareza na foto (pídeme o meu enderezo postal por email e se queres pódesme mandar tamén un tema sobre o que queres que escriba, esto último non é estrictamente necesario).