cartas a Paulina (a araña tece e agarda - ensaios AMOR) nº3

Boa tarde querida amiga:

Hoxe non foi fácil tampouco. Teño a sensación que peor ca onte, pero como ía empezar a carta exáctamente igual que hai 24 horas, pensei que quizais todo sexa cuestión de actitude, ao fin e ao cabo onte despois de resumilo día na carta quedei moi contenta e hoxe quizais sexa igual. Veremolo. (Tamén teño que recoñecer que eu como boa artista son un pouco dramática.)
Caín no baleiro. No temido: “non sei maís”. E iso que so é o treceiro día. Pero quizais o “non sei que facer” sexa máis ben un “senta e non fagas nada durante un rato”. Teño que ler o libro Flow de Mihaly Csikszentmihalyi. Aí teñen que estar as pistas sobre como entrar no fluir tan desexado pol@s artistas.

Un logor de hoxe foi descubrir necesidades:
– grabarme, aínda que onte me atrevín a pensar que non, preciso o meu ollo externo de momento
– revisar as visitas de Agasállame… xa feitas
– traer velas
– ler sobre o ritual no círculo de mulleres (El millonésimo círculo de Jean Shinoda Bolen)
– escribir sobre a esencia da muller na escritura propioceptiva do principio

Por que pasou isto? Non sei que contar? Estou demasiado cansa xa? Non consigo conectar co traballo que empecei hai 3 anos. Teño que ser máis paciente. O ano estase marchando, estamos no outono. As cousas empezan a morrer, as follas caen e os animais prepáranse para o inverno, todo vai máis lento e se prepara para descansar. Menos @s seres humanos que estamos envoltos nunha actividade frenética. Non pode ser bo, pero isto seguro que xa cho contei algunha vez.
O que lle puxen como tema ao ensaio de hoxe (concentración, atención e repetición) tampouco axudou.
A araña cando teceu a súa rede agarda. Xa non pode facer maís para atopar alimento. Confía e agarda. E eu afino o meu instrumento, o meu corpo, quítolle tensións e amósolle novos movementos – iso é o meu xeito de tecer- e logo agardo, a ver que cae na rede. Hai que saber esperar. Estou aprendendo.
Pero nada de todo isto fixo que non me sentira frustrada ao final do ensaio sen algo que eu considere froito e que o medo asome a cabeciña detrás dunha das portas da Regadeira de Adela.
Mañá é outro día e seguro que irá mellor.

Mándoche un sorriso polo aire,

a túa amiga Helen.